Carl Gustav Jung, szwajcarski psycholog i psychiatra ma duże zasługi w rozwoju psychologii. Jung stworzył psychologię analityczną. Jego prace przyczyniły się także do rozwoju psychiatrii. To Jung opracował koncepcję archetypów.
Psycholog żywo interesował się również psychoanalizą, wymieniając się korespondencją z Zygmuntem Freudem. Junga interesowała ludzka podświadomość. To temu psychologowi zawdzięczamy takie pojęcia jak introwertyzm, ekstrowertyzm. Przyjrzyjmy się tym dwóm koncepcjom bliżej.
Introwertyzm i ekstrawertyzm
W swoim dziele zatytułowanym ‘Typy psychologiczne’ psychiatra określa, że każdy człowiek zdefiniowany jest jedną z dwóch cech:
• introwertyzm
• ekstrawertyzm.
Jung porównał te typy osobowości do archetypów Apolla i Dionizosa. Introwertyk związany jest z Appollem i , jak Jung tłumaczy, jego uwaga skierowana jest do własnego wnętrza. Introwertyk skłonny jest to wielu refleksji, przymyśleń, roztacza wizje. Mniej interesuje go to, czym zajmują się inni.
Co innego ekstrawertyk, ten jak jego mitologiczny pierwowzór Dionizos, poszukuje możliwości towarzyskich. Ekstrawetyk czerpie energię z obcowania z innymi osobami podczas, gdy interakcje społeczne wręcz wyczerpują introwertyka. Ekstrowertycy, jak opisuje to Jung, to ludzie energiczni i żywiołowi, którzy mogą łatwo zagubić się w poszukiwaniu możliwości i okazji do zabawy i socjalizowania się.
Myśl Junga dziś
Dziś pojęcia ekstrawertyzm i introwertyzm są nadal bardzo popularne. Introwertyzm i ekstrewertyzm wchodzą w skład tzw. Wielkiej Piątki, czyli cech określajacych ludzką osobowość.
Interpretacja ekstrawertyzmu i intrawertyzmu zmieniła się w stosunku do tego, jak opisywał to psychiatra. Poza tym, obecnie potrzegamy te dwie cechy osobowości jako dwa ekstremy w ramach jednego spektrum. Nie musimy określać się jako albo ekstrawertyk, albo introwertyk. Możemy umieścić się w połowie drogi do tych dwóch znaczników osobowości
